شاپینگ به مدلی از فروش می گویند که جدیدا در تلویزیون های ما ایرانی ها بسیار پر شده است. اینکه شرکتی محصولاتش را از طریق تلویزیون به مردم عرضه می کند و از آنها می خواهد که عددی را به سامانه ای مشخص پیامک کنند.
بعد از آن بازاریابی تلفنی صورت می گیرد و جنس از طریق پست و یا شبکه حمل و نقلی آن شرکت درب منزل به شما تحویل داده می شود و پول دریافت می گردد.
شاپینگ در ایران مزایا و معایبی دارد. عیب اصلی آن برندسوزی است. در واقع شرکتی که شاپینگ می کند می داند که در حال نابودسازی خود است از این روست که شرکت های شاپینگ هیچیک با نام واقعی خود وارد نمی شوند و عمدتا اسامی عجیب و غریبی دارند که بعضا در هیچ جایی ثبت تجاری هم نشده اند.
شرکتی که با برند تجاری خود وارد شاپینگ می شود در حقیقت هیچ شناختی از برندسازی ندارد. مزیت اصلی شاپینگ هم فروش و سودآوری است. در واقع هر لحظه که تبلیغ شما پخش می شود مشتری خودش را دارد و شما را به سود می رساند.
این حسن در بسیاری از موارد باعث برتری نسبت به ایرادهای شاپینگ می گردد. در واقع شرکتها با خود می گویند ما پول را به دست می آوریم. چه کار به برند و … داریم.
این تفکر بیشتر زمانی شکل می گیرد که شخص از نظر مالی ضعیف است و یا هیچ حسی به محصول ندارد. در حال حاضر شرکت هایی که در ایران کار شاپینگ انجام می دهند محصولات دیگران را با قیمت های نازل خریده و با قیمت های بالا می فروشند و نهایتا آن برند را نابود می کنند.
تولیدکننده بیچاره هم عمدتا از روی بی اطلاعی از اینکه برندش تا کمتر از ۶ ماه دیگر نابود خواهد شد به خاطر سود خوب ( به نسبت خودش ) تن به این معامله می دهد و خوشحال است که برنده شده است. در کمتر از ۶ ماه متوجه می شود که طمعش باعث شده دیگر آن محصول به دور بیفتد.
