یکی از روش‌های صادرات این است که سفر کنیم، به کشورها و شهرهای مختلف برویم و با تجار آن کشورها و شهرها صحبت کنیم.
اولین پارامتر در این روش، هزینه است.
پارامتر دوم که شاید از اولی هم مهم‌تر است و دغدغه بیشتری ایجاد می‌کند، این است که وقتی با یک تاجر در هند صحبت می‌کنید، پیش از هر چیز به شما می‌گوید: «اول بارتان را بیاورید، بعد پول بگیرید». پس مجبور می‌شوید سرمایه‌گذاری کنید، محصول را بخرید و بار را به آنجا ببرید. و چون بار را به آنجا بردید، هزینه حمل دادید و کارهای گمرکی‌اش را کردید، اگر مخاطب شما به‌اصطلاح شروع کند به ناز کردن و در سر مال زدن، مجبورید که معامله کنید. [remusics src="https://s3.eu-1.jeyserver.com/aradbranding-fa-wp-content/uploads/2019/11/SM980615-02.mp3" pic="https://s3.eu-1.jeyserver.com/aradbranding-fa-wp-content/uploads/2021/07/Shabani-2.jpg" desc="نکات سفر تجاری" title="استاد شعبانی"] چند روز پیش از یکی دوستان که واردکننده انبه از پاکستان است، بار خود را در مشهد به یک بازاری فروخته بود.
تفاهم اولیه دیگری داشتند، اما وقتی بار رسید، خریدار گفت: این انبه، آن چیزی که گفتی نیست، یا باید پس بگیری یا قیمت را کم بکنی. در چنین حالتی مجبورید قیمت را کم کنید و راه دیگری وجود ندارد. پس برای سفر کردن دو دغدغه مهم وجود دارد: ۱- باید پول خرج کنید؛ ۲- مشتری می‌خواهد بعد از تحویل بار، پول بدهد. البته روش دیگری هم هست؛ شما می‌توانید به هند سفر کنید و با تجار پسته هند صحبت کنید. بعد بار را از ایران به دبی ببرید و گواهی مبدأ را آنجا بگیرید، گواهی بهداشت افغانستان را دریافت کنید و بعد به هندی‌ها بفروشید.
