در یکی از شبکه های تلویزیون خارجی به نام «افق» از کشور هند برنامه ای پخش می شد به نام «سمی که منتظر می ماند» در این داستان نشان داد انسان هایی که حدوداً نزدیک به 40 سال دارند ولی تمام پدیده های شبیه ازکار افتادگی مغز، آلزایمر، لرزش، پارکینسون، همه اینها را در خودشان نشان می دادند و وقتی نگاه می کردند می دیدند این آدمها همه شان جوان هستند، جوانانی از تیپ های مختلف شخصیتی اینقدر بررسی کردند تا ریشه آن را پیدا کردند. تمام کسانی که این مشکلات را دارند در یک موضوع مشترک بودند اینکه یک روزی یا مدتی میوه ای به نام «سیکاس (Cycas)» را آرد می کردند و می خوردند، هیچ مشکلی هم نداشته، متوجه شدند که اگر میوه سیکاس را کسی بخورد سمی در این میوه وجود دارد که بدون اینکه شما متوجه بشوید مقدار زیادی از سلول های مغزی شما را از بین می برد.
وقتی ما به دنیا می آییم به طور طبیعی چند میلیارد «ذخیره سلول های مغزی» داریم؟ اگر اشتباه نکنم 72 میلیارد سلول های مغزی داریم، بعضی از این سلول ها کار آمد هستند و بعضی دیگر بعداً کارآمد می شوند، به طور طبیعی ما روزانه چند درصد از این سلول ها را از دست می دهیم، یعنی اتوماتیک حساب کدند اگر درست زندگی کنیم مثلاً حدود 120 سالگی مغز ما تقریباً از کار افتاده اینقدر کم شده که دیگر ما نمی توانیم خیلی با هوش فکر کنیم، خیلی خوب عمل کنیم مگر دارای مغز ویژه ای باشیم پس مغز ما ظرفیت این را دارد که حدود 120 سال از آن استفاده کنیم، به شرطی که آن را به کار بگیریم و مواظب آن باشی. 
چه اتفاقی می افتد که در 40 سالگی یا زیر 40 سالگی پدیده کهنسالی در مغز آنها رخ می داده؟ ? سمی که این میوه سیکاس تولید می کرده مقدار زیادی از سلول های مغزی اینها را از بین می برده، اگر تکرار مصرفش بیشتر بوده بیشتر از بین می برده، اینها جوان بودند و حجم زیادی هم ذخیره سلولی داشتند و متوجه از دست رفتن بخشی از این سلول ها در این مدت نمی شدند یک درصدی هم که براثر سن می گذرد این سلول ها را ما از دست می دهیم. اینها نزدیک 40 سال که می رسیدند مانده سلول های مغزی انها اینقدر کم بود انگار که مثلاً 100 سال زندگی کرده بودند، انگار 80 ساله بودند، این سم اثر خودش را می گذاشت اما نتیجه آن را سالها بعد متوجه می شدند، مثلاً 10 سال، 20 سال، 30 سال بعد متوجه می شدند. «کارهایی که من و شما امروز انجام می دهیم می تواند به بدن و روان ما کمک کند، می تواند به آینده ما کمک کند، حتی می تواند آسیب بزند ولو امروز آسیب آن را متوجه نباشیم»
یک نخ سیگار هیچ کسی را نمی کشد، یک پک است دیگر، یک پیک است دیگر.... واقعاً مطمئن باش که هیچ اشکالی ندارد خیلی بعید است که یک نفر با یک بار اقدام کردن به این موارد نابود شود اتفاقاً بدیش همین است، هوای آلوده سمی هست که منتظر می ماند کسانی که در هوای آلوده زندگی می کنند بدون اینکه بدانند سرب و نیتریک و تمام مواد مضر و سرطان زا و صد ها و هزاران ماده شیمیایی وارد خونشان و استخوان های اینها می شود اما اینها به تدریج به بدن آسیب می زنند.
این افراد یک روزی به خودشان می آیند و می بینند که همه چیز دارند اما بدنی برای استفاده کردن ندارند، من بارها و در مورد انسان هایی که به ظاهر ما فکر می کنیم موفق هستند دقت می کنم، جاهای مختلف که می روم می بینم، چون ما در زندگی دو هدف ییشتر نداریم، هدف اصلی، ما بقی ابزار و وسایلی هستند برای رسیدن به این دو هدف: ? سلامت جسم، روان ? خوشبختی ? پول برای داشتن بدن سالم و روان سالم است خوشبختی است، پس ابزار است و خیلی چیزهای دیگر که یک بار درباره این موارد صحبت می کنیم، فرض کنید ما کلی وقت و انرژی و ... را صرف می کنیم و پولدار می شویم سپس غافل از اینکه به بدن و روان خودمان دقت نمی کنیم، کلّی ثروت جمع می کنیم سپس می خواهیم به راحتی زندگی کنیم و خوشبختی را احساس کنیم، بدن ما جواب نمی دهد، روان ما کشش ندارد.
ظرفیت مغز ما چقدر است؟ 100 سال ؟120سال ؟ 130سال ؟ 70 سال؟
