ثروت در دین اسلام هیچ منافاتی با سایر اعمال ندارد و بار ها به ثروت اندوزی و لذت بردن از دنیا در احادیث و ادعیه امامان توصیه شده است.
ادعیه های سفارش شده در اسلام
ادعیه های مختلفی هم در این ایام سفارش شده است، یکی از این دعاهایی که در مراسم های عزاداری ابا عبدلله الحسین (علیه السلام) بسیار زیاد خوانده می شود، زیارت ناحیه مقدسه امام زمان عجل الله تعالی فرجه شریف است.
در این دعای گرانقدر و مقدس که سرتاسر آن ذکر مصائب اهل بیت است، پس از آن که مصیبت ها بیان، و از مظلومیت های آقا اباعبدالله صحبت می شود، دعاهایی در انتهای آن آورده شده و چیزهای از خداوند خواسته می شود. یکی از آن دعاهایی که در انتهای زیارت ناحیه مقدسه ذکر شده، این است که خدایا به من یک مال کثیر عنایت کن.
پس در این دعا ذکر مصیبت اهل بیت را انجام می دهید اما در کنار این ذکر غم، یکی از درخواست ها مال کثیر است. این مسئله به این معناست که امام زمان علیه السلام، فرهنگ عاشورا و کسب ثروت زیاد، هیچ تعارضی با هم ندارند. چرا که در این ادعیه پس از ذکر مصیبت سید الشهدا در کنار دیگر دعاها و درخواست ها از خداوند مال زیاد درخواست شده است. پس اگر کسی بر این عقیده باشد، که مال فراوان دنیوی با آخرت، امام حسین و دین در تضاد است این تفکر غلطی است.
به طور مثال اگر شخصی شما را در حال کسب روزی ببیند به شوخی می گوید: چه خبر است، اینقدر به دنیا چسبیده ای، این همه مال دنیایی را رها کن.
آیا رها کننده تر از امام زمان کسی هست ؟
آقا امام زمان که تمام دنیا را رها کرده، از خداوند مال کثیر خواسته است، نه مالی که کفاف بدهد بلکه از مال کثیر نام برده شده. از نظر هر شخصی هم مال کثیر، تعبیر و معنای مختلف دارد، چرا که هر کسی با توجه به درک خود میزان آن را تعیین میکند. به عنوان مثال یک کودک اگر صد هزار تومان داشته باشد، فکر می کند مال کثیری دارد.
هرچقدر که شما بیشتر پیشرفت کنید و دارای منابع و جایگاه بالاتری باشید، این مال کثیر در نظر شما بیشتر می شود و تفاوت پیدا می کند. اگر صاحب یک مجموعه ای باشید و ۵۰ نفر نیرو داشته باشید، دیگر از نظر شما مال کثیر ۵۰ میلیون تومان نیست. چرا که با ۵۰ میلیون تومان حقوق این افراد را هم نمی توانید بپردازید. پس با این حساب کسی که صاحب کل نظام خلقت است.
و می خواهد یک حکومت جهانی تشکیل دهد، منظورشان از مال کثیرباید ثروتی بسیار زیاد باشد. آقا امام زمان می خواهد با این مال کثیر جهانی را از فلاکت نجات دهد، این قابل تصور با آن چه که ما در موردش صحبت می کنیم نیست. پس هر وقت در ذهنتان آمد که تفکراتتان در کسب مال دنیا درست نیست، امام زمان را در تصورتان بیاورید چرا که از خداوند بیشتر از شما خواسته است.
چرا این تفکر کسب ثروت را از باب دعا مطرح کردیم ؟
چون ممکن است عده ای در جمع و گروه آراد برندینگ باشند که هیچ اعتقادی به خدا و دین و ... نداشته باشند، پس این دسته از افراد از باب دنیا دوستی مشکلی ندارند و اگر به آنها گفته شود پول بیشتری بدست بیاورید،
می گویند بله درست است. اکثر افرادی که تفکر آخرت را دارند، به جمع آوری ثروت در دنیا معترض هستند، که باید بدانند اصول آخرت خوب با دنیای خوب محقق می شود. بنا بر آیه ی ربنا اتنا فی دنیا حسنه و فی الآخرت حسنه وقنا عذاب النار یا طبق حدیثی که رسول خدا فرمود: لا معاد لمن لا معاش له اگر کسی عیش دنیا را نچشیده باشد در آن دنیا هم چیزی بدست نمی آورد.
با استناد به تفسیر از این حدیث فکرنکنید اگر در دنیا در فلاکت و بدبختی باشید و زحمتی برای کسب روزی حلال نداشته باشید در آخرت به خوشی می رسید، این یک توهم است. یا خطبه امیرالمومنین در مورد پارسایان را بخوانید که می فرماید : اینان سخاوتمندان و ثروتمندان دنیا هستند، لیکن با اهالی دنیا فرق دارند. یعنی دسته ای از مردم که ثروتمند هستند.
اما با مال دوستانی که دنیا دوست واهل دنیا هستند فرق می کنند. سپس امام علی علیه السلام می فرماید: این دو گروه در دنیا با یکدیگر شریک شدند، لیکن اهالی دنیا در آخرت با این سخاوتمندان و پارسایان شریک نشدند. یعنی در کسب مال و ثروت، هر دو این دسته ها هستند، اما پس از ثروتمند شدن گروهی از مال خود برای انفاق و کمک به دیگران استفاده می کنند، به طور مثال برای امام حسین نذری می دهند ولی گروه دیگر برای عیاشی، پارتی و امور حرام ثروت خود را خرج میکنند.
پس این دو گروه ۲ فرق اساسی با هم دارند: ۱) هر دو گروه در کسب معاش دنیا پرتلاش هستند، که فرق آن ها در نحوه خرج کردن مال و ثروت است. ۲) فرق دیگر در نحوه کسب مال است، کسانی که دین دار هستند برای کسب روزی حلال، حد و حدودی دارند اما گروه دیگر از هر راهی بتوانند برای کسب ثروت استفاده می کنند.