انبار داری در ایران قدیم
محمد مهدی ادیب از مدیران فروش مجموعه هستم و امروز در مورد انبارداری، مدیریت ارسال بار، سیر تحول انبار و انبار داری در ایران صحبت خواهم کرد. [remusics src="https://s3.eu-1.blufs.ir/aradbranding-fa-wp-content/uploads/2022/03/Adib-anbardari1.mp3" pic="https://s3.eu-1.blufs.ir/aradbranding-fa-wp-content/uploads/2022/03/adib1216-Player.jpg" desc="انبارداری و مدیریت ارسال 1" title="محمد مهدی ادیب"]
فقدان قوانین مخصوص در انبار داری
تا قبل از شهریور ماه سال 1340 قوانین مخصوصی که بتواند وظایف و مسئولیت های انبار داران و امانت گیرندگان کالا را در مقابل صاحبان آنها تامین کند، وجود نداشت. همچنین به واسطه عدم آشنایی صاحبان کالا با اصول جدید انبار داری و تجارت متداول در کشور های مترقی جهان، وضع اغلب انبار های تجاری ایران فوق العاده اسفبار بود. صدها بنگاه و موسسه و هزاران فرد عامه در نقاط مختلف تهران، شهرستان ها، نقاط مرکزی و بنادر با دایر کردن محوطه های محصور مسقف یا رو باز، سال های سال به شغل انبار داری مشغول بودند. این مکان ها به نام بنگاه، گاراژ، انبار کالا، تیمچه، قیصریه، بار انداز، سرای تجاری و امثال اینها شناخته می شدند.
عرف محلی بین صاحب کالا و انبار دار
در این انبار ها هیچ گونه مقرراتی جز عرف محلی بین صاحب کالا و انبار دار حاکم نبود. اغلب اختلافات شدیدی بین طرفین ایجاد می شد و کارمندان و کارگران این انبار ها معمولا از سریدار، نگهبان و چند باربر که حتی سواد خواندن و نوشتن نیز نداشتند و یا قپاندار، متصدی توزین کالا و امثال آنها تشکیل می شد. 
حمل و نقل سنتی
حمل و نقل داخلی انبار بیشتر روی دوش آدم ها یا حیوانات انجام می شد. چرخ های دستی و گاری جزء ابزار پیشرفته انبار های آن زمان تلقی می شد. آمار موجودی انبار و مقدار کالا های مختلف متعلق به اشخاص، در بیشتر مواقع از یک دفترچه خشتی یا دفترچه بیجک که با مداد به طور بسیار کثیفی نوشته شده بود، استخراج می شد. وزن کردن کالا، علامت گذاری، شمارش، پلمپ کردن صندق ها، عدل ها، بازرسی، ورود و خروج کالا، طرز چیدمان عدل ها در محوطه های انبار و سایر عملیات، طبق رویه های بسیار قدیمی و پر زحمت و غیر قابل اطمینان انجام می شد.
عدم رعایت بهداشت در انبار داری
وجود موش و حشرات موذی در انبار ها غیر قابل اجتناب بود و هیچ گونه اقدامی برای ضد عفونی و تهویه انبار ها به عمل نمی آمد. چون اغلب انبار ها بیمه نمی شد، در صورت آتش سوزی و هر حادثه دیگر هیچ راهی برای جبران خسارت وارده بر صاحب کالا در دسترس نبود. 
تاسیس انبار های عمومی
در ششم شهریور سال 1340 طی تصویب نامه هیئت وزیران، شرایط تاسیس انبار های عمومی از تصویب گذشت و اولین شرکت سهامی انبار های عمومی ایران در دوازدهم دی ماه همان سال تاسیس و به ثبت رسید. از چند دهه گذشته نیز با بهبود وضع ساختمانی در انبار های کشور، تا حدی از وسایل جدید استفاده می شد. همچنین نواقص ساختمانی بعضی از انبار ها برطرف شده و با گسترش مبادی ورودی و خروجی کشور وضعیت انبار ها تا حدودی قابل قبول شده است. شرکت های متعهد بازرگانی تولیدی و صنعتی هر کدام فضاهایی را برای نگهداری مواد اولیه، لوازم یدکی، کالاهای ساخته شده و همچنین برای خریداران اختصاص دادند و تا حد امکان در صدد رفع نواقص و نارسایی های آن برآمدند. در شرایط کنونی اکثر انبار ها حتی انبار شرکت هایی که اخیرا تاسیس و راه اندازی شدند، از بهترین ماشین آلات صنعتی و تکنولوژی مدرن برخوردار بوده اند. این انبار ها متاسفانه فاقد تسهیلات و وسایل مدرن اطفا حریق و امثال اینها هستند. انبار داری یکی از مشاغل مهم اقتصادی است که در حوزه های مختلف به صورت گسترده انجام می شود. آشنایی با اصول اولیه انبار داری نقش بسیار زیادی در جهت موفقیت این حوزه دارد. از اصول اولیه انبارداری می توان به تعیین محل نگهداری اجناس، چیدمان و طبقه بندی تخصصی کالا، استفاده از تجهیزات، جا به جایی استاندارد و همچنین تامین امنیت انبار و کالا های موجود در آن اشاره کرد.