تغییر خوب است یا ثبات؟
اکثر مردم، ثبات و عدم تغییر را خوب و پسندیده می دانند و تغییر و دگرگونی و تحول در امور زندگی را شایسته نمی دانند. اما واقعا کدام یک درست است و با واقعیت مطابق است؟
وظیفه انسان
در روایات متعدد داریم که انسانی که دیروزش با امروزش یکسان باشد، از رحمت خداوند به دور است. یکی از وظایف انسان در عالم خلقت، این است که درک و شناخت و معرفت پیدا کند؛ چرا که هدف از خلقت او، عبادت خداوند است و این عبادت جز با شناخت و معرفت از عالم هستی و نظام خلقت و خالق این نظام عظیم، صورت نمی گیرد. بنابراین انسانی که شناخت و معرفتش از دنیا و هستی، تغییری نکند و مانند دیروزش باشد، ضرر کرده است و از هدف خلقت خود جا مانده است.
افزایش علم باعث تغییر در زندگی
ما، به سبب اینکه انسان هستیم، در هر لحظه، علم و معرفت جدیدی پیدا می کنیم و دائما اطلاعات و علوم ما در حال گسترش است. اما این افزایش علم، باید در عمل هم تأثیر گذار باشد؛ چرا که اعمال ما، بر اساس علم و اطلاعات صورت می گیرد. بنابراین اگر ما، انسانی باشیم که روز به روز بر دانش ما افزوده می شود، بنابراین اعمال و رفتارمان نیز باید بر اساس همین علوم، روز به روز تغییر کند.
ثبات، نشانه عدم تغییر علمی و معرفتی است و یا اینکه علم و معرفت کسب شده اما در عمل تأثیر داده نشده است.
