روزهای ابتدایی ماه ربیع را پشت سر می گذاریم.
جوانترها این ماجرایی که می خواهم تعریف کنم را در دنیا نبودند و یا اگر بودند کوچولو بودند و یادشان نمی آید اما بزرگترهای جمع باید یادشان بیاید دهه ۶۰ و ۷۰ شهادت امام رضا که روز آخر ماه صفر است تمام می شد از فردای آن روز عروسی بود پشت عروسی.
انگار پسرها و دخترها شبیه تشنگانی که به آب رسیده اند و دو ماه کامل به حرمت محرم و صفر امام حسین علیه السلام صبوری کرده بودند با ولعی هر چه تمام تر به وصال یکدیگر در می آمدند.
صدای بوق و هلهله و کف و سوت محله ها را پر می کرد.
بعدها هم که عروسی ها در تالارها برگزار شد چنان شلوغی و ترافیکی بعد از محرم و صفر بود که جای خالی در تالاری پیدا نمی شد و باید از چندین ماه قبلتر نوبت می گرفتی.
عده ای هم بودند که به حرمت حضرت محسن علیه السلام و امام عسکری سلام الله علیه تا هشت ربیع صبر می کردند.
۹ ربیع که می شد سرور ایران بود و شادی عروسی ها.
دیگر این پایکوبی ها و شادی ها ادامه داشت تا در روز ولادت ختم الانبیا ۱۷ ربیع به اوج خود می رسید.
امسال چه خبر بود؟
جمعیت که بیشتر از قبل است.
پسر و دخترهای مجرد که آمارشان بیشتر از دوران ماست.
ما که امسال ربیع الاول شادی ندیدیم به آن معنا.
جز چند عروسی ساده که آدم می ماند واقعا اسم عروسی بر رویش بگذارد یا نه؟
خاطرم هست که ناهار عروسی و همینطور شب قبلش گوشت گوسفند می دادند و اینقدر می خوردیم که نای نفس کشیدن نداشتیم.
بماند که چند گوسفند هم قربانی می شد که جوان های فامیل آن را به سنت محلی می قاپیدند و پشت نیسانی یا وانتی می ربودند و در محافل مردانه مخفیانه ای به نیش می کشیدند.
ما هم در برخی از این دزدیدن ها بودیم خدا از ما بگذرد. 😁
کجاست آن عروسی ها؟
واقعا شما امسال چیزی دیدید که ما ندیدیم؟
فقر همچون لکه ننگی بر دامانمان نشسته و دردناک اینکه عین خیالمان نیست.
همه فهمیدیم که راه نجات تجارت است اما می گوییم سخت است و نمی مانیم.
واقعا این لکه های ننگ سخت نیست؟
سال به سال هم بدتر می شود.
اگر ایران تجارت را جدی نگیرد خدا آن روز را نیاورد.
به زودی کار به جایی می رسد که انسان باغیرت از شرم و خجالت دق می کند و انسان بی غیرت برای گذر معاشش باید به چیزهایی تن دهد که نمی پسندد.