موضوعی که درباره آن بسیار می‌پرسید، نحوه کسب اطلاعات از شهرک های صنعتی است.
اگر شهرک صنعتی خاصی مدنظر شماست، حضوری به آن شهرک صنعتی بروید. همه شهرک‌های صنعتی، حتی کوچک‌ترین شهرکی که بیشتر از دویست واحد صنعتی هم در آن نباشد، دفتر مدیریت دارند.
به دفتر مدیریت بگویید: من لیست شرکت‌های این شهرک را می‌خواهم. شصت تا هفتاد درصد مدیران شهرک‌ها بدون سؤال این لیست را به شما می‌دهند.
مگر اینکه خود شما در برخورد اول چقدر عجیب رفتار کرده باشید. دو، سه جلسه قبل یکی از دوستان می‌گفت: من به هر جا می‌روم، این لیست را به من نمی‌دهند.
اتفاقا بعد از اینکه پنج دقیقه صحبت کرد، من گفتم: اگر من هم بودم، به شما نمی‌دادم. گفت: همه که مثل شما ظاهر موجهی ندارند.
من گفتم: ما که آداب پوشش را آموزش دادیم، شما هم موجه بپوشید و بعد بروید. این که مشکلی نیست.
لیست واحدهای شهرک صنعتی
به هر حال اگر لیست شرکت‌ها را ندهند، ما این کار را می‌کنیم، شما هم ترفندی مشابه همین پیدا کنید. ما می‌گفتیم: ما مجموعه‌ای هستیم که کلاس رباتیک برگزار می‌کنیم. می‌خواهیم با مدیران مجموعه‌ها صحبت کنیم و برای فرزندان کارکنان آن‌ها کلاس رباتیک برگزار کنیم.
یک ترفند که استفاده کردیم این بود و خوب هم جواب داد. یک مورد هم دوربین مداربسته بود، گفتیم: ما در کار حفاظت و دوربین مداربسته هستیم و می‌خواهیم برای این مجموعه‌ها کار انجام بدهیم.
در این حالت دیتاها را به همه می‌دهند، اما اگر باز هم به شما ندهند، باید یک فکر اساسی به حال خودتان بکنید. یعنی باید از پی بکوبید و دوباره بالا بیایید، چون لازم است کارهای بسیاری بکنید. در نهایت، شماره تلفن شرکت‌ها را پیدا می‌کنیم و از طریق یک تماس فیک، لیست قیمت را از آن‌ها می‌گیریم.
ارتباط با کارخانه‌دارها
هیچ‌وقت و در هیچ شرایطی، با کارخانه‌دارها حرف نزنید. با بازاری می‌شود حرف زد، اما با کارخانه‌دار نمی‌شود. وقتی با کارخانه‌دار صحبت می‌کنید، همیشه به شما می‌گوید که وضع خوبی دارد، فروش او عالی است و درمانده پول نیست.
این وضعیت همیشگی است، منتها من نمی‌دانم کارخانه‌هایی که تعطیل می‌شوند، از کجا می‌آیند؟ آیا توریست‌اند؟! کارخانه‌دارها ما را آدم حساب نمی‌کنند. فقط وقتی پول دارید، با کارخانه‌دار صحبت کنید و اگر با کارخانه‌داری ارتباط برقرار می‌کنید، فقط با پول باشد. با هیچ فرمولی و در هیچ حالتی، بدون پول به کارخانه هیچ‌کس نروید.